Heb het lef om tijdens je presentatie onzeker te zijn

Om m’n zin te krijgen, krijste ik vroeger de hele boel bij elkaar.
Ik deed dat vol overgave. Ik krijste als ik honger had, of behoefte had aan een geruststellende blik, of een aai over m’n bol.

Voeding, aandacht en knuffels. Wie is er niet groot mee geworden?
Met schreeuwen zetten we onze natuurlijke behoeftes kracht bij. We willen bevestigd worden in ons bestaan. Als kind mag dat en spreken we van een gezond overlevingsmechanisme.
Wist je dat weeskinderen in Roemenië die weinig aandacht kregen, met weinig aanraking een vroege dood stierven?

Wie afhankelijk van anderen blijft, raakt een deel van zichzelf kwijt

Als volwassene schreeuw je misschien nog steeds om aandacht.  Omdat je stiekem vindt dat je niet goed genoeg bent en dat anderen je daarom zullen afwijzen. Het raakt een soort oerangst. Alsof je geen recht van bestaan hebt.

Je zoekt bijvoorbeeld bevestiging, doordat je nonchalant gevestigde namen laat vallen, waar jij contact mee hebt. Is het je weleens opgevallen, hoe vaak mensen zeggen: ‘Zei ik het niet..?’ of ‘Ik wist het wel…!’

En kijk eens, hoeveel tijd en aandacht we aan onze presentatie op de sociale media besteden. Het tonen van de beste versie van jezelf, daar gaat het om. Ik merk dat mijn stemming verbetert door de vele duimpjes en smileys, als reactie op mijn wijze spreukjes die ik op Twitter plaats. Daarentegen word ik chagrijnig door de overdaad aan blije gezichten, gespierde torso’s, speedboten en eindeloos geslurp aan tropische cocktails.

Ik geef het toe: ook ik ben diep van binnen bang dat ik buiten de boot val, niet meer meetel of word afgewezen. De angst niet goed genoeg te zijn, is voor velen van ons een belangrijke drijfveer om slim, mooi en aardig gevonden te worden.
Ook bij het geven van een presentatie zijn we bang dat het publiek ons niet aardig, slim of mooi vindt. Je wilt zeker zijn van wat je zegt en leert alle tekst uit je hoofd.  Je repeteert je verhaal te vaak. Wat overblijft is niet meer dan een gekunstelde, zielloze vertoning.

Een presentatie gebaseerd op zekerheid, is een presentatie gebaseerd op angst

Zie in dat je voor het uiteindelijke resultaat altijd afhankelijk blijft van omstandigheden en personen. Tijdens je presentatie kan je computer het begeven, kun je een deel van je tekst vergeten, of stelt iemand onverwachts een kritische vraag.

De enige zekerheid die je hebt is dat alles onzeker is

Sta toe onzeker, afhankelijk en kwetsbaar te zijn. Het is de natuurlijke staat van jou als persoon.  Alleen overgave aan wie je al bent, draagt bij aan een positief zelfbeeld. Staak het gevecht met jezelf. Dan houd je veel energie over, voor zaken die er écht toe doen. Zo vergroot je de kans dat je presentatie met groot gemak en veel plezier verloopt. Door je kwetsbare houding wek je vertrouwen, ben je geloofwaardig en draag je bij aan een veilig klimaat. Het is een ideale basis, waarop je iets moois met je publiek opbouwt.

Onzekerheid is de weg naar vrijheid

En weet dat een presentatie niet veel anders is, dan wanneer je aan mij vertelt hoe het met je gaat, wat je voor de kost doet, of wat jouw favoriete vakantiebestemming is. Daarbij weet je ook niet zeker, hoe ik reageer, welke vragen ik stel en of we nog eens afspreken.

Onthoud: je voelt je pas veilig, als je onzekerheid kunt verdragen.

Aan jou de keuze: ga je voor zekerheid of ga jij voor persoonlijke groei?

6 antwoorden
  1. Anne
    Anne zegt:

    hoi Coen,
    dank je voor dit stuk! Het is me uit het hart gegrepen. Mijn eigen presentaties gaan over het leren omgaan met onzekerheid. En toch… ben ik verschillende keren nat gegaan omdat ik te vast zat in mijn eigen verhaal en niet meer responsief was op wat er uit de zaal kwam. Nu oefen ik op het loslaten van mijn praatje en proberen te lezen wat er uit de groep komt. Dat is aan de ene kant veel moeilijker en enger, maar aan de andere kant super als er in plaats van de presentatie (zenden) een conversatie ontstaat.

    Beantwoorden
      • anne michiels
        anne michiels zegt:

        Dank je Coen,
        ze heeft er ook een erg goed boek over geschreven. En onzekerheid tonen is ook iets wat we onszelf in het maatschappelijk discours meer zouden moeten aantrekken. Naar aanleiding van de verschrikkelijke gebeurtenis van gisteren viel me opnieuw op hoe weinig tolerantie we nog hebben voor de onzekerheid, voor het niet-weten. En daardoor maken we met onze angst en onze reactie een gebeurtenis paradoxaal genoeg juist erger.

        Beantwoorden
        • Coen Lievaart
          Coen Lievaart zegt:

          Een relevante link met de ‘terreuraanslag’ van gisteren. Een situatie die lange tijd onduidelijk blijft en waar we massaal als een reflex verkrampt opduiken om het naadje van de kous te willen weten.
          Een daad uit onvermogen om nog niet te (hoeven) weten of misschien nooit te zullen weten….!

          Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *