Hoe het komt dat je geen contact met je publiek krijgt

Vanmorgen vroeg ik me tijdens een wandeling af: Waarom werkt deze bosrijke omgeving zo weldadig? Het blijkt de natuur zelf, die mijn aandacht trekt. In het bos hebben we nog aandacht voor onze omgeving. Het is een omgeving, waar we elkaar (bekend of onbekend) vanzelfsprekend groeten.

Hoe anders is dat in Rotterdam, waar ik vandaan kom? Als ik daar een onbekende groet, word ik met argusogen bekeken.
Stedelingen gaan aan elkaar voorbij. Altijd weg van hier en nu; vooruitlopend op daar en straks…

Voor verbinding
met de ander, moet je allereerst jezelf onder ogen durven komen

Wat heeft dit met presentaties te maken? Oprechte aandacht voor je publiek is een voorwaarde voor verbinding.
Veel mensen die een presentatie geven, lopen in hun gedachten al vooruit op de situatie. Aan het begin stellen ze zich het moment voor, waar ze al willen zijn: het einde.

Er zijn verschillende manieren om het contact met je publiek te vermijden. Misschien herken je een van de drie meest voorkomende varianten:

De praatjesmaker
Ik ratel aan één stuk door. Ik praat om het praten, maak geluid om het geluid. Ik ben als de dood dat er een stilte valt, waardoor écht contact ontstaat. Mij te intiem.  No way!
Lekker veel geluid blijven maken, opdat ik geen wezenlijke band met de ander krijg.

Ik suggereer wel een relatie, maar ga hem zeker niet aan. Deze
manier van presenteren is hoogst vermoeiend en het biedt niets constructiefs.

De buitensluiter
Hier verbind ik alle zinnen met een komma. Daar waar de zin aan het eind een punt vraagt, plaats ik een komma.  Hierbij ga ik aan het eind van de zin met m’n stem omhoog. Het klinkt voor de ander als een vraag, waar hij geen antwoord op mag geven. Met het ontbreken van rustpauzes put ik niet alleen mezelf, maar ook mijn publiek uit. Het is alsof ik een gesprek aanga, waarvoor ik de ander buitensluit.

De snelstarter
Voordat de ander er klaar voor is, schiet ik met mijn verhaal uit de startblokken. Ik vertrek zonder mijn publiek mee te nemen. Een valse start dus. Geen wonder dat ik me tijdens m’n presentatie alleen, verlaten en onzeker voel. Allemaal het gevolg, als je alleen van huis gaat. Uit beleefdheid zal het publiek met hun aandacht de achtervolging inzetten. Uiteindelijk zal het vermoeid en teleurgesteld afhaken.

Aanwezigheid heeft de kwaliteit van verwelkomen

Toets voor aanvang, of je de ander echt ziet en hoort. Het is de essentiële voorwaarde dat de ander jou ziet en hoort. Het is een wederkerig proces dat saamhorigheid voedt.

Heb je moeite om je te laten zien en horen? Besef dan dat de ander hierdoor ook moeite heeft om jou te zien en te horen. Ken jezelf evenveel waarde toe als dat je van nature al hebt. Je mag er zijn, om wie jij bent: een persoon van belang, waar anderen graag rekening mee houden. Werk niet aan jezelf, maar ontspan in wie je al bent.

We zijn benieuwd of jij je herkent in de ‘praatjesmaker’, ‘buitenlsluiter’ of ‘snelstarter’. We lezen graag je reactie hieronder.