Waarom je onderuit moet gaan, voor een succesvol optreden
Als peuter heb je met vallen en opstaan leren lopen. Ik was er niet bij, maar ik weet zeker dat jij na elke val weer opkrabbelde. Je zette al je levenskracht in en kon uiteindelijk blijven staan. Je overwon allerlei hindernissen: heuveltjes, drempels, tegenwind enz. Dat ging heel natuurlijk, onbevangen en zonder nadenken. Van risico’s had je nog niet gehoord.
Er brak een nieuw tijdperk aan. Je liefhebbende ouders wezen je op allerlei gevaren: Stop je vinger niet in een brandende kaars, drink niet uit een fles bleekwater, kijk goed uit met oversteken.
Waar niets mag mislukken, kan niets nieuws ontstaan
Als opvoeders kinderen te veel beschermen, leren ze te veel gevaar zien. Er ontstaat een groot risico dat ze geen risico meer nemen. Als kind zou je met zo’n ‘volwassen’ instelling nooit leren lopen. Voordat je overeind komt, bedenk je wat er allemaal mis kan gaan: omvallen, uitgelachen worden, kritiek, afwijzing …
Met zo’n lijst aan zogenaamde ‘gevaren’ doen weinig volwassenen nog een poging om iets nieuws te ondernemen.
Reputatieschade nadat je hebt gefaald, vinden ze in bepaalde culturen heel erg. Sommigen verkiezen zelfs de dood, boven het moeten leven met gezichtsverlies.
Ook als je een presentatie geeft, loop je risico’s: je voelt geen klik met de zaal, je publiek is kritisch, is verveeld of lacht niet om je grapje. Ook bij jezelf kan het misgaan: je krijgt een black-out, je ademhaling raakt verstoord, je stottert, bloost of raakt de draad van je verhaal kwijt.
Het grootste risico is het nemen van geen enkel risico
Als je risico’s wilt vermijden, dan gebeurt er iets eigenaardigs: de kans op een ongeluk neemt toe. Richt je aandacht op iets dat je wilt voorkomen en het lijkt juist te gebeuren. Het werkt dus averechts. Probeer maar eens niet aan een roze olifant te denken … Je gedachten stoppen dus energie in wat je wilt voorkomen.
Uit onzekerheid kun je bedenken wat er tijdens je presentatie allemaal ‘mis’ kan gaan. Je bent daardoor zelf je grootste saboteur van een succesvol optreden. Richt je aandacht liever op wat je graag ziet gebeuren.
De grootste roem ligt nooit in het vallen, maar in het telkens weer opstaan. (Nelson Mandela)
Deelnemers aan onze presentatietrainingen kijken en luisteren vaak heel kritisch naar zichzelf en hebben een vertekend beeld van hun optreden. Het zijn perfectionisten en vinden hun optreden nooit goed genoeg. Zo’n houding zorgt voor een verlammende spanning en bederft het plezier in presenteren. Probeer dus geen ellende te voorkomen. Richt je aandacht op dat waar je vol passie over wilt vertellen. Zo ervaart zelfs de grootste angsthaas dat een presentatie met groot gemak en veel plezier kan verlopen.
Niemand wordt als succesvolle performer geboren. Met vallen en opstaan leren we vaardigheden voor een succesvolle presentatie.
Het is niet het stotteren, blozen of een kritisch publiek dat de kwaliteit van je presentatie bepaalt; hoe jij ermee omgaat bepaalt je succes.
Mislukken is zoveel leuker dan nooit proberen. En vergeet niet: zonder falen geen persoonlijke groei.
Ken jij de angst om te falen en tot welke richting leidt dat? Het podium of toch de uitgang? We leren graag van jouw reactie!
Beste Coen, een goed stuk waarbij de kern duidelijk en confronterend is. Falen is geen optie, hoor je vaak. Mislukken door een foute beslissing op een verkeerd moment. Diegene die je dan nastaren en je achter je rug bekritiseren hebben waarschijnlijk nog nooit zelf iets ondernomen waar enig risico aan verbonden zit. Vanuit hun ogenschijnlijk veilige modus is roepen naar de gevallene, een morele executie van een bijna dooie. Ik ken het allemaal en ik ken ze allemaal. Een paar keer zelfs heb ik mijn lessen gehad. Dit heeft mij gevormd tot een ander mens. Deze kennis breng ik over op enthousiaste ondernemers die denken dat de bomen tot in de hemel groeien. Mijn taak is ze terugzetten op moeder Aarde. Deze passie zet ik ook in om een burgerinitiatief van de grond te krijgen. Dat is een zorgcoöperatie. Bedoeld om ouderen die buiten de bak van de WMO vallen en aanbieders, veelal ontslagen uit de reguliere zorg, samen te brengen. Dit schept veel voldoening hoe te zien dat zelfregie goed werkt. In mijn verzorgingsgebied heb ik te maken met 11 gemeenten waarbij wij een deel kunnen uitmaken van de oplossing van hun problemen. Slechts één gemeente heeft ja gezegd. De rest laat het gewoon afweten. Dat is op je bek gaan. Opnieuw! Maar voor die ene gemeente geven we vol gas. Dat is ons doel, dat is onze passie. Ook al is het nog geen 10% van het totaal. Soms kruip ik het liefst weg in een hoekje. Maar mijn levenservaring heeft mij geleerd dat er altijd een way out is. Een kop en een staart. Net als aan een speech. Dit was mijn staart. Ik werk eraan dat dit een positief staartje krijgt bij de andere gemeenten. Ga zo door Coen en als we ooit nog eens wat subsidie krijgen wil ik die bij jullie investeren in een opleiding tot sprekert.
Mooi Leendert, om in je openhartige bericht te lezen dat je ondanks tegenslagen je door je positieve gedrevenheid overeind blijft. Ik hoop dat de omarming van je zorgcooperatie door 1 gemeente een succes wordt en daarmee een goed voorbeeld voor andere gemeenten zal zijn.