Waarom je oplossing vaak het probleem is

Het was een obsessie in mijn tienerjaren: de strijd tegen haaruitval. Een kale kop was in die tijd een schrikbeeld en onacceptabel. Fanatiek gooide ik alle beschikbare middelen in de strijd: massages, lotions, vitaminepillen … Niets hielp.

Blindstaren op een oplossing houdt het probleem verborgen

Verdrietig telde ik elke morgen de haren op mijn kussen. Secuur kamde ik de overgebleven haren over mijn wijkende haargrens. Regen, wind of een aai over m’n bol werden mijn ergste vijanden.
Uit wanhoop liet ik me uiteindelijk een haarstukje aanmeten.
Ik was ervan overtuigd dat kaalheid het probleem was en deed me zo jarenlang anders voor dan wie ik was.
Doodsbang was ik dat iemand mijn geheim zou ontdekken.
Het bleek geen oplossing; ik had er een probleem bij.

Albert Einstein gaf al aan dat we problemen niet kunnen oplossen met dezelfde manier van denken, die ons in deze problemen heeft gebracht.

De focus op gemis maakt blind voor wat je bezit

Henk was ooit een deelnemer aan onze presentatietraining en had slechts één hand. Of: miste een hand, zoals hij het zag.
Bij elke begroeting wilde hij een rechterhand geven, die hij dus niet bezat. Mensen in zijn omgeving werden door zijn gemis ongewild onderdeel van het probleem: Zij voelden zich medeverantwoordelijk voor het niet kunnen vervullen van zijn stil verlangen.

Wij vroegen Henk om zijn focus te verleggen: van het gemis van een rechterhand, naar het bezit van zijn linkerhand. De linkerhand, die hij wél als begroeting kon geven. Bij de eerstvolgende contacten bood Henk zelfbewust en eenduidig zijn linkerhand aan.  Het oorspronkelijke probleem was hierdoor, zowel voor Henk als zijn omgeving, opgelost.

Tijdens trainingen zien we vaker gedrag dat deelnemers belemmert in hun manier van presenteren: te snel praten, geen punten zetten of oogcontact vermijden. Omdat ze geen zicht hebben op het onderliggende probleem, houden ze de échte oplossing buiten te deur.

Voor het juiste recept moet je eerst een juiste diagnose stellen

Het probleem van ‘te snel praten’ is het geen concreet beeld (durven) hebben van je boodschap, waardoor je je in een hoog spreektempo verliest in oppervlakkig en abstract taalgebruik.

Veel mensen eindigen hun zinnen in een vragende toon. Daar waar een punt hoort, klinkt een komma. Hier speelt vaak een onderliggende angst om een punt te maken. Met het onbewust verbinden van zinnen met komma’s, vermijd je het punt waar je op aangesproken kan worden.

Je overtreft alleen jezelf als je de groeicapaciteit van je problemen inziet

Met het ontwijken van oogcontact vermijd je een vorm van intimiteit, die essentieel is voor het onderhouden van een relatie met je publiek. Hier kan het probleem zijn dat je jezelf niet bijzonder genoeg vindt en daardoor moeite hebt om gezien of gehoord te worden.

Omarm, analyseer en definieer je probleem. Het zijn de belangrijkste stappen naar een constructieve oplossing van je probleem en opent de deur naar een succesvol optreden.

En wat betreft mijn kale kop, daar ben ik tegenwoordig heel gelukkig mee. Ik voelde me opgelucht en bevrijd, nadat ik besloot me aan de wereld te tonen. Precies zoals ik ben: zonder haar.