Je zegt zoveel meer als je je mond houdt
Bij een eerste ontmoeting breken we het ijs met een kort praatje over het weer, de file, een televisieprogramma of de nieuwe das van je collega. Smalltalk is de smeerolie voor onze sociale contacten.
Ik voel me vaak ongemakkelijk bij gesprekken over koetjes en kalfjes. Ik vind het geforceerd en het verveelt me snel. Ik ben meer het beschouwende type en lang niet zo gezellig als mijn partner Jan J. Hij kan met groot enthousiasme urenlang beppen over onze kipjes of Bob de boxer. Reuze gemeend en daardoor lekker verteerbaar.
Wanneer smalltalk oppervlakkig geneuzel wordt …
Begin jij je presentatie ook weleens met een opening als: ik ben gevraagd om …, ik wil het vandaag hebben over … , ik ben gekomen om …. Allemaal zinnen waarmee je het publiek onnodig op afstand houdt.
We zien ze regelmatig op onze trainingen: mensen die praten om het praten, geluid maken om het geluid maken, als de dood dat er een stilte valt …
Ze gebruiken geluid als muur om écht contact te voorkomen, waardoor ze veel praten, maar weinig zeggen. Veel gebruikte manieren om afstand te bewaren zijn: abstract en algemeen gewauwel, een overdaad aan technische details, een dichte mist van vakjargon of het bewandelen van oneindige zijwegen …
Met als resultaat: je gezelschap gaat zich vervelen, laat zich afleiden door hun telefoon of verlangt naar de eindborrel.
“Ook al ben je in beeld, dan kun je schitteren door afwezigheid …”
Dat kan ook anders …
Als eerste check je of je een sterke behoefte voelt om je product, dienst of boodschap te presenteren. Dan pas heb je recht van spreken. Nog beter: je kan niet wachten om je publiek onder ogen te komen. Je stemming werkt aanstekelijk. Je bent opgetogen en verkeert in een vermogende stemming. Je houding is energiek. Nog voordat je een woord zegt, ben je al in beeld en daardoor sfeerbepalend. Hou dus bewuster je mond en gun je publiek de tijd om van jou vervuld te raken …
Als klein jochie bakte ik zelf koekjes.
Enthousiast verzamelde ik alle ingrediënten, kneedde ik het deeg en legde de uitgestoken vormpjes op de bakplaat. Ik raakte opgewonden door de geur van versgebakken koekjes. Ongeduldig keek ik door het raampje van de oven. Aaahhh en dan het proeven: meer dan eens verbrandde ik mijn mond aan het eerste koekje. Vol trots presenteerde ik de schaal met koekjes. Mijn enthousiaste uitstraling trok positieve aandacht van alle aanwezigen. Met een hap van mijn koekje proefde men de verwachtingsvolle sfeer, mijn enthousiasme en oprechte gastheerschap. En dat zonder één woord te zeggen.
Dus voordat jij het podium betreedt, trappel je enthousiast van ongeduld om jouw publiek van iets waardevols te voorzien.
Je weet dat jouw presentatie wezenlijk bijdraagt aan de behoefte van je toehoorders. Vol verwachting stelt het gehoor zich open voor jouw boodschap. Zo heb je recht van spreken en verdien je een enthousiast publiek.
Na afloop vergeten ze misschien wat je vertelde, maar ze vergeten niet met welk gevoel ze naar huis gingen. En dat bepaalt of ze ooit terugkeren …
Ik word regelmatig door mijn collega’s en mijn vrouw erop aangesproken dat ik veel beknopter kan zijn in mijn verhaal. Ikzelf heb dat niet altijd, mede door mijn autisme, goed in de gaten. Daarom dank voor de tips voor stiltes in mijn verhaal naar collega’s, klanten en mijn gezin. Rust in mijn hoofd is daarbij belangrijk. En dat is niet altijd even gemakkelijk in mijn voltijds baan als binnendienstverzekeringsadviseur
Wij hebben ook veel adviseurs als klant. Wat opvalt is dat zij vaak te snel een niet goed afgestemd advies geven. Als verzekeringsadviseur kun je met het stellen van meer vragen de risico’s van de klant beter in kaart brengen.
En met oprechte belangstelling naar de antwoorden van je klanten luisteren creëer je voor je zelf ook een vorm van stilte in je verhaal. Succes met het toestaan van stiltes, Christiaan.