Voor een succesvolle presentatie moet je jezelf meenemen

Ik hoor het ze nog zeggen: ‘Coen is iemand met een gebruiksaanwijzing’. Helemaal niet zo gek, als je weet hoe ze me als kind in een onnatuurlijk keurslijf drilden.

De harige wang van tante zoenen, eindeloos dankjewel zeggen, m’n vinger opsteken, voordat ik wat mocht zeggen, eerst bord leegeten, voordat ik mocht spelen -.
Later moest ik met tegenzin op judo, worstelde ik – na een misplaatst schooladvies – met handelsrekenen, natuurkunde en wiskunde, en waste ik inspiratieloos borden in een bedrijfskantine.
Ik werd het prototype van iemand die zich presenteerde, zoals het hoorde. Met dank aan mijn moeder, onderwijzers en werkgever, als mijn belangrijkste instructeurs.

Ik hunkerde naar waardering, goedkeuring en respect en leefde als een kameleon die feilloos aan de verwachtingen, wensen en eisen van zijn omgeving voldeed.

Mezelf ontlopen bleek een uitputtingsslag die mij ongelukkig maakte. Lichamelijke en geestelijke klachten namen toe. Ik kon niet op eigen kompas varen en liep volledig vast. Hét moment om het roer volledig om te gooien.

Waarom zou je peren aan een appelboom willen laten groeien?

Mijn liefdevolle vriend Jan stelde mij de magische vraag: “Wat vind je wél leuk om te doen?” Een vraag die ik door gebrek aan gevoelsbewustzijn moeilijk kon beantwoorden.

Mijn gevonden antwoorden openden de deur naar een leven dat van mij was. Ik nam afstand van vrienden die niet mijn vrienden bleken. Ik leerde zonder schuldgevoel ‘nee’ zeggen. Verjaardagen, recepties en feestdagen? Ze zien me verschijnen, als ik er écht zin in heb.

De sociale schoonmaak bleef niet beperkt tot mijn privéleven. Ook zakelijk ging de bezem erdoor. Na vijftien jaar bouwde ik mijn psychologiepraktijk af. Met gevoel van bevrijding sloot ik, versneld en voorgoed, de praktijkdeur.

Zonder mijn masker, verdween de vrees voor ontmaskering

Niet iedereen ontving de ‘nieuwe’ Coen met open armen. Degene die het meest van mij profiteerden kwamen het felst in opstand. Het bleken verhelderende signalen dat ik op de goede weg was.
Met kinderlijk plezier maakte ik voor het eerst kennis met mijn wezenlijke behoeften, voorkeuren en verlangens.  En maak ik tegenwoordig, met een groeiend vertrouwen, mijn eigen keuzes.

Zonder masker maken mensen kennis met wie ik écht ben en kan de oude gebruiksaanwijzing in de prullenbak.
Ik word ook gevoeliger voor maskers van anderen. Het verveelt, vermoeit en blokkeert mijn verlangen naar een persoonlijke ontmoeting.  

Je anders voordoen maskeert je natuurlijke talenten en kwaliteiten. Je onthoudt jezelf, je directe omgeving en uiteindelijk de maatschappij veel kostbaars. Mensen verwarm je niet met jouw decor. Je verwarmt ze met wat zich op het toneel afspeelt. En dat ben je zelf!

Door een vertekend zelfbeeld doen veel mensen zich anders voor.
Bij onze presentatietrainingen rust ik niet, voordat ik iemands belangrijkste drijfveren, passie, kwaliteiten en talenten heb leren kennen.

Door mijn eigen leerschool ben ik anderen graag tot voorbeeld. Ik ben dankbaar dat ik op deze manier een wezenlijke bijdrage mag leveren aan een bloeiende presentatie van anderen.

Wees eens eerlijk. Hoe vaak laat jij jezelf thuis, als je jezelf presenteert?

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *